Bir garip mecnun.. olsam da şu alemde,
Gülüyorum.. dünyanın haline kendimce..
Bunca dalavere-bunca keşmekeş içinde,
Kendime hak veriyorum.. kendi içimde..
...
Feleğe dahi.. küsüp, susmuşken.. tin’de..
Gülüyorum.. karga güneşleniyor Nil’de..
Gölgesine bakıp cemkireni düşündükçe,
Kendime hak veriyorum.. kendi içimde..
..
22/12/2007/.n.a./
İzmir.
______________________________
.
Kayıt Tarihi : 26.12.2007 01:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan başkalarına akıl vermeden önce, başkalarının nasıl yaşaması gerektiğine dair fikir yürütmeden önce, başkalarından tırtıklanan fikirleri -sözcükleri kendine maletmeden önce.. (Hatta kendisini fetva makamında zannetmeden önce) , insan kendisine dönüp bakmayı akıl etmeli... Edemiyorsa, kimi hüsranlarının - hezeyan larının sorumlusu olarak başkalarını suçlayıcı, horlayıcı psikoz sarmalından çıkmak için çaba da sarfetmiyorsa, bu hazin duruşun akibeti, "trajik bir son"dur... Durum bu denli vahimken, bizim üstümüze düşen de, insaniyet namına hatırlatmadır.. Dikkate alan alır, almayan almaz. (Fakat, sabırları zorlayan sonuçlarına da katlanır...) (Not: Horlananlar, horlamaya çalışanın trajik halini, patolojik acziyetini (saldırı yada taciz addetmek yerine) insaniyet namına hoşgörü gösterip, hatasını - gafını farketmesini beklemeyi yeğliyorsa, bu duruş egolardan ve çirkefliklerden uzak durma gayretinden başka bir şey değildir... (Hoş bu erdemli duruşu anlayabilmek için de kaabiliyet gerek...) 19/09/2014/n.a.
TÜM YORUMLAR (1)