Bu güne kadar dalından hiç gül koparmadım.
Dikeni canımı acıtır diye degil ben onun canını acıtırım diye Benim canımı acıtanlar çok oldu.
Yinede onlardan nefret etmeyi hiç düşünmedim.Aksine en degerli kendimin oldugunu bana fark ettirdikleri için onlara teşekkür borçluyum.
Ateşte kaynayan suyun içine düştügümde beş yaşındaydım. Acının ne oldugunu ilk o gün anladım.
O acılar unutulmaz zannederdim.İnanın bana ruhsal olarak çekilen acılar daha derin izler bırakıyor.
O yara izlerini gördükçe yandıgım o günü hatırlıyorum.
Oysa ruhsal olarak çektigim acıları hiç ama hiç unutmuyorum.Sizinde pişman oldugunuz bunları yapmasaydım dediginiz anlar olmuştur mutlaka benim çok oldu.Ne yazıkki geriye alınmayan tek şey zaman ömrümün yarısından fazlasını tamamladım.Ne ögrendim biliyormusunuz.hiç kimseye hakettiginden fazla deger vermeyeceksiniz.İnsanın en çok canını acıtanlar yine en çok sevdikleri oluyor.Ne demiş Necip Fazıl KISAKÜREK Beni bir ben bilirim birde YARADAN bana bir ben
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
