Gültepe’de Hayatlar Şiiri - Hüdai Ülker

Saçlarımızın uçlarını titreten bir gürültüyle başlıyor hayatlar,
sokaklara su boşanıyor, insanlık vuruyor yüzümüze.
Yorgun bir duvar üzerinde, bir teneke saksıda,
yeni bir hayat başlıyor her sabah.
Kuşlar dokunmuyor yeni doğan çiçeğe,
toprak güneşe kavuşuyor,
yaşamın ‘y’ harfiyle sarsılırken hayaller
umursamıyor gözleri patlak gececi işçiler,
korkmuyor kadınlar bile yüzlerine vuran gürültüden.

Gültepe’de toprak kabarıyor
ve buhar vuruyor göğsümüze.
Hayretler, sevdalar vardır bu yolların temelinde,
rüzgarı en ücra yokuşa kadar uzatıyor işçiler.
Sonra, gömleği çizgili bir kız görünür,
son durağa giderken,
elinde iki dilim ekmek,
sabah kahvaltısı yok fabrikada.

Ne çığlık yeter burada ne de sessizlik,
yokuşlar çünkü yokuşlardan sorumludur,
kadere hüviyet sorulmaz burada,
hayatların öyküsünü bilenler anlatır
ve onlar dinler,
yaşamın yüze vuran gürültüsünü.
Dolmuşların ömrü çürüdü de, yokuşlar hep aynı kaldı.
Kimbilir kaç kızın çorabı ıslandı karanlık yağmurlarda
kaç mağazanın kapısı yokuşa baktı suskun,
elinden ekmeği düşen kıza
kimbilir sabahlar nasıl ağladı.