O bir öğretmendi, adı Gülten’di
Bana hem dost, hem de ustaydı.
Yanımda oldu hep tırmandığım yokuşta
Çok şey öğrendim ondan
Otururdum yanında.
Otuz yaşımda evet, sevdirdi okumayı.
Raflar doldu Gülten’im,
Tozlandığını sanma.
Her gün beş sayfa derken,
Çıkardım bir kitaba.
Ben nasıl unuturum,
Gülmeyen gözlerini.
Acı çekerken bile,
Ayakta zorla duran
Tazecik bedenini.
Azmin başaramayacağı iş yoktu,
Fakat bilmezdim.
Zaferini mutluluğunu öğrettin bize.
Kastın neydi kendine,
Ki yenemedin!
Neden, neden yenmedin sanki
O amansız derdini,
Lanetlik kanserini! ! !
Esirgeyen Rabbimden
Sana merhamet, rahmet
Ve gufran diliyorum.
Kabrini donattığım gül kızarır arından
Senden selam getirir,
Bu günden ve yarından.
Mekânın güneş olsun,
Nur içinde yatasın,
Can dostum canım benim.
Nur içinde yatasın,
Can içre öğretmenim.
Kayıt Tarihi : 12.9.2004 12:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Saygılar....
..bir meslektaşın ardından yazılan şiirinizi duygu yüküyle okudum.....bir yıl önce aynı amansızlığa uğurladığımız bir başka öğretmenimiz,dostumuzu yad ettik sevgiyle...hayat bu sevgili şairim: geride kalan işte yapabildiklerimiz...yürekten dizelerinize sevgiler...Yüksel özbek
hele böyle emeğiyle iz bırakmışları...
Allah'tan rahmet diliyorum..
sevgi ve saygıyla
TÜM YORUMLAR (6)