Gülsüm Kızın Ağıtı Şiiri - Perinur Olgun

Her akşam çağırıyordu onu dalgalar
Tüm ümitleri bitmişti.
Tam baharın yeşereceği zamandı oysa
“Gel” diyordu koynuma Uyuyan Göl
Sesini duyuyor musun beni çağırıyor diyordu ağabeyine
“Ağa diyordu uyuyor sanıyorsunuz ama o göl uyumaz ki! ”
Görürsünüz bir gün yutacak beni dalgalar
Sarınırdı poşusuna daha bir sıkıca
Dalgalar onu üşütürdü
Hüzünlüydü ona göre tüm şarkılar
Yarım aşklar kokuyordu
O hayattan çok ama çok korkuyordu
Sabah kalkıyor ona göz kırpıyordu kimsenin görmediği maviler
Gel diyordu koynuma girer gibi
Akşam karanlıklar daha güvenli
Seni bırakmaz giden sevgililer gibi.
Arkadan vurmaz
Beni çağırıyor dedi Gülsüm
Çağırıyor beni dalgalar ana..
“Dellenme” dedi anası
Yavrusunun kınalı ellerine baktı
“Sazlıklar çağırır mı adamı?
Otur oturduğun yere.”
Günler bulutluydu gönlüne hiç güneş açmaz.
Dudakları hep hüzünlü
Sesi buruk, yüreği bıçak
Geceler korunmasız
O korkaktı gölgelere.
Gölgeler dev gibi..
Herkesi uyutur o uyumaz gölün melodisini dinlerdi
Bıraksalar …
Bir sabah herkes uyurken bildi.
Bu ses gölün sesiydi.
Saçlarını taradı, en güzel elbisesini giydi
Gölün kıyısına geldi
Yavaş yavaş sazlıklar arasına girdi
Dalgaların içine daldı.
Gülsüm kızı bir daha vermemek üzere göl aldı.
Dillerde işte bu Gülsüm Kızın Ağıtı kaldı.