Gülsüm Şiiri - Mahmut Cantekin

Gülsüm bir gonca güldü,
Ah neyleyim, vah neyleyim,
Yıllar tüketmiş sevgiyi…
Günler huzursuz, günler berbat,
Günler birbirinden aksi…
Akdeniz’de, Tömük’te Ağustos sıcağında,
Kapkara asfaltın üzerinde,
Gülsüm’e vurdu bir taksi…
Kırıldı kemikleri, kanı içine aktı,
O güzelim yüzde, o güzelim gözleri,
Dünya’ya boş boş baktı…

Gülsüm bir gonca güldü,
Sistemi kokuşmuş bu ülkede,
Huzursuz, umutsuz,
Ekmeğin göçebe ettiği günlerde,
Baba memleketinde Kâhta’da doğdu…

Gülsüm bir gonca güldü,
Büyüdü okullu oldu…
Pekiyi ile geçti birinci, ikinci sınıfları,
Bu yıl üçe gidecekti,
Güldürüp gülecekti…

Gülsüm bir gonca güldü,
Henüz sekiz yaşındaydı,
Aklı başındaydı,
Zekiydi, çalışkandı,
Büyümüş de küçülmüş bir candı,
Trafik canavarı onu bizden aldı…

Gülsüm bir gonca güldü,
O benim yeğenimdi,
O benim canımdı…
Daha soğumamışken nazlı bedeni,
Acı haberi, kara haberi,
Babası telefonda ağlayarak verdi:
“Gülsüm öldü…”
“Gülsüm öldü…”

Gülsüm bir gonca güldü,
1 Ağustos 2001 Çarşamba günü,
Yavaş yavaş soğudu bedeni…
Morgda geçti son gece,
Perşembe günü öğleden önce,
Ellerimizle verdik toprak anaya…

Gülsüm bir gonca güldü,
Gülsüm gülüm benim,
Gonca ölüm benim,
Gelinliğin ak kefen,
Diploman ölüm raporu oldu…
Acın zehirli hançer,
Acın bizi yürekten vurdu…

Güle güle gülüm benim,
Cantekin’im; mezarın yolum benim,
Çam, gül, çiçek dikeceğim mezarına,
Mezarın yeni adresim benim…