Gülseydin Şayet Şiiri - İbrahim Halil Demir

Gülseydin şayet,
Gamzeli yanaklarında, gül biterdi.
Sana meftun olan bu gönlüm muradına ererdi.
Bir anlık visalinde,
Gönlüm, yollarına gül yaprakları sererdi.

Gülseydin şayet,
Meşakkatli bu hayatın yorgunlukları, son bulurdu.
Her günüm, bana sanki bayram seyran olurdu.
Bir tatlı tebessümün,
Kemliklerin her türlüsünden, beni korurdu.

Gülseydin şayet,
Gam ve kasavetlerim, muhacir olurdu benden.
Sevda kılıcım, çok keskin bilenirdi yeniden.
Hal ve ahvalime, bir kez baktığında,
Anlardın seni ne kadar sevdiğimi, sahiden.

Gülseydin şayet,
Uçmak isterdim, günahsız gedalar gibi,
Görünürdü, en bulanık suların dibi.
Aşk ve sevdalar, insanı derinden mutlu ederdi,
Sevdalılar olsaydılar, birbirlerine samimi.

Gülseydin şayet,
En nadide güller, otağın kurardı yanaklarında.
Dillerden düşmeyen sevdamız, gizlenirdi duvaklarında.
Muştuların muştusu verilirdi, bir visal ile
Sana sevdalı gönlümün firaklarında.

Gülseydin şayet,
Olmazdım ben yaşadıkça, analı babalı yetim,
Sararıp solmazdı asla, benzim betim.
Güldüğünü görüp ölseydim şayet,
Mezarımda çürümezdi, bedenimdeki etim.

Gülseydin şayet,
Hal ve ahvalim olmazdı, bu kadar yaman.
Çarçabuk geçerdi, en sıkıntılı zaman.
Felek, zalimlikte çok mahir olduğu halde,
Vermezdim ona hiçbir vakit, aman.

Gülseydin şayet,
Ziyadeleşirdi gün be gün aşk ve şevkim,
Sevdalılara örnek olurdu, hayat keyfim.
Beni cennetlik ederdi,
Rahmani yollarda, aşk ve şevk ile yaptığım zikirlerim.

Gülseydin şayet,
Gönül bahçeme tünemezdi, uğursuz baykuşlar.
Aşkın pazarında, çok bereketli olurdu satışlar.
Fevkaledeninde fevkinde olurdu,
Beni ayakta tutan, nabzımdaki düzenli atışlar.
13/Temmuz/2018