Gülpembe Gibi (Barış Manço için)

Şarkı olup, söyleniyorsun dillerde
Gülpembe gibi.
Gülpembe gibi dudaklarda bir türküsün,
Ama son değilsin.
Şimdi bizim iller sensiz, kimsesiz
Ve sessiz.
Bir boşluk var, nasıl anlatsam...
Dolmuyor.
Bizim iller Barışsız olamıyor,
Gülpembe gibi.

Senin de yanaklarında açardı güller
Güldüğün zaman Gülpembe gibi.
Bülbüller de seni söylerdi...
Sen gülpembe dedikçe, sana eşlik ederlerdi.
Hiç susmadı bülbüller,
Hala seni söylemekteler...
Biz de seni söylemekteyiz;
'Dağlar Dağlar'diyerek haykırmaktayız şimdi,
Kanlıca tepelerine.

Güz yağmurlarıyla gitmişti Gülpembe.
Seni uğurlarken, Şubat'ın üçüydü takvimler.
Hava, soğuk ve pusluydu.
Epey olmuştu güz geçeli...
Gülpembe, güz yağmurlarıyla gitmişti.
Sense bekleyememiş, alelacele bir sevgi seliyle gitmiştin...
Bir an rüya sandık, inanamadık.
Derken kahrolduk
Ve ağladık...

Sen ilk adımlarını atarken sonsuzluğa,
Biz dudağımızdaki türküyle haykırıyorduk.
'İnanamadık Gülpembe! 'diyerek,
'Eh Barış Abi Aşk Olsun! 'diyorduk.
Türkü coştukça coşuyor, hep seni çağırıyordu...
Sense emin adımlarla sonsuzlukta yürüyordun...
Anlaşılan, dönmeye hiç niyetin yoktu.
Bir bilsen,
Taht kurduğun bu gönülleri nasıl kahrediyordun.

Sen, bir şarkısın şimdi...
Yaşayan ve yaşayacak Gülpembe gibi.
Ama hiç; hiç eskimeyeceksin...
Sadece konuk olacaksın dillere sık sık...
Tıpkı Gülpembe gibi.