Gülniyaz. Şiiri - Erhan Atıf Meral

Sen ki, gönlümün çehresinde bir tebessüm...
Sen ki, gülce gül, bülbüle de gül Gülniyaz!
Sen ki, ateş-i aşk, narda nurlu tecessüm...
Sen ki, aşk içre aşk, aşktan özge Gülniyaz...

Maşukun nazarı, busegâhta naz olur,
Şeydaya gülşende bir ömürlük haz olur,
Aşiyanda bir dem bahar bir dem yaz olur,
Kıtmire teveccühün az olur Gülniyaz...

Aşkın mahfelinde adın nakşolur kalbe,
Berzah berzah büyür sinemdeki cezbe,
Garibim gurbette, sılasız yollar izbe,
Kâbe-i kemâlatım sendedir Gülniyaz...

Lafzında esrar, manasında efsundur O,
Berceste-i aşkın cümlesinde Gülniyaz...
Münezzeh cemalde nazenin hüsündür O,
O ki yârdır; “İllâ” hüvesinde Gülniyaz...

Meğer aşkın lisanında sükût da varmış,
Lâl olurmuş nağmeler, mecalsiz kalırmış,
Arz-u hale ne hacet! gayrı kelam armış,
Beyanım mahrem, sözüme iffet Gülniyaz...

Efendime (K.S.) ithafen