Gülnare Şiiri - Kemal Doğanay

Yazdım başucuma dedim; Gülnare,
İlaç kar etmiyor artık yarama.
Ciğerim yanıyor hep pare pare,
Beni bu günlerde sakın arama.

Yıllardır başımda ateşler yanar
Dokunma yarama yaram çok kanar
Seni seven insan ismini anar,
Bu işlerin bir bitimi var amma!..

Ben bilirim diyen yalan söylüyor
Seven sevdiğiyle gönül eğliyor
Geçen günlerimiz geri gelmiyor,
Sen de benim gibi köz olup yanma.

Bu işlerin sonu baharda biter
Çektiğimiz çile sanırım yeter
Ayrılık dediğin ölümden beter,
Herkesi bu işin içinde sanma.

Gülün hasretini çekse de bülbül
Dağlarda açıyor sevdiğim sümbül
Elimiz de solar kalan son bir gül,
Söz verip cayana bir daha kanma.

Gülnare hasretim tatlı diline
Mutluluk getiren bahar yeline
Bereket denilen yağmur seline,
Şimşekler çaksa da sesini duyma.

DOĞANAY’ım çiçek dalında güzel
Arılar petekte balında güzel
Altın bilezikler gelinde güzel,
Gülnare yansan da canına kıyma.