Gülmeyi Unutanlar Şiiri - Hamza Çobanoğlu

Genç delikanlı bir kahkaha attı,
Hali yerinde, neşeli ve mutlu…
Kıskandım…
Dudak kaslarım unutmuştu gülmeyi çoktan,
Kaskatı bir matem yeri yanaklarım.
Ya gözlerim;
Donuk, baygın ve hep uzaklarda…
Bulmuştu oysa bir zamanlar,
Ömür boyu aşkla seyredecek bir cennet,
Ruhunun ilham dolduğu anlar…

Aradan aylar geçti, mevsim değişti,
Deli kanım suya küstü,
Su da bana…
Bıraktı billur neşesi kıvamında,
Yüreğime huzur yağdırmayı…
Aşk tümörü kucaklayınca kalbimi,
Artık kaçış yoktu tenhalardan,
Beynime zikreden o müthiş ayrılıktan…

Güneş vedaya hazırlanıyor batıda,
Akşam serinliğinde bir genç kız,
Sevdiğini koklamakta.
Bense kıskançlıkla yarışta…
Sevişmek için gölgemi arıyorum,
Herkesinki yerli yerinde,
Benimkisi ölmüş…

Bir telaş, bir korku, bir ürperti…
Acaba teslim mi oldum Azrail’e?
Arkasından bir serinlikte de bana;
Kurtuldum…
Elveda dünya…