Gülmeyi Öğret Bana Şiiri - Ibrahim Kenar

GÜLMEYİ ÖĞRET BANA

Renkleriyle gözlerini andırıyor yaz
Ellerin misali okşuyor yanaklarımı
Kötü bilinen nisan yağmurları
Sen yokken onlar bana dost olup
Benimle beraber ağladı.

Ayrılık sonbahara benziyor
Bir adıda hüzünmüş
Ayrıldığımızda kayboldular
Gerçek bildiğim hayaller.

Gidişinle kara bulutlar çöktü üzerime
Sesi kulaklarımı çınlatan şimşekler
Şimdi sanki ismini fısıldıyor bana.

Gel dindir bu acımı,
Kışım ol,
baharım ol,
yazım ol,
Gel gülmeyi öğret bana.

Ben hep nisan yağmurları gibi,
Sulu gözlerim şimdi.
Unutacaklar ağlamayı döndüğün zaman.
Kesilecek o zaman rüzgarın,
ve yağmurun sesi.
Bütün dünya,bütün evren beni dinleyecek.

Kalbine gireceğim gözlerinden
Ben beklemeyi bilirim Nazlıcanım
Ben hep o an için bekliyorum,
Bilmiyorum hangi mevsimde gülmeyi öğreneceğim