Gülmeyi Bıraktım Şiiri - Tarık Özdemir

çoktan gülmeyi bıraktım
vasiyetimi
o mahsumluğa,çocuklara bıraktım...

bir gün son bulduğunda
hayatın bu çiğdem gibi güneşini arıyan
Yüreğimdeki durmak bilmeyen noktaları
ve sildikçe buğlanan camın kenarındaki
bu hüsran yazan şiirleri,
bir gün muradına erdiğinde
vasiyetimdir;
çocukların gülüşün de aklansın
bu kısık seslerdeki gülüşlerim
ve dua'mdır
kimse ağlatmasın gözlerini benim gibi

ahh.. acıdır gülüşlerine yalan sürmesi
İnsanın
Ve ağlayışlarının bir çocuk gibi ellerin de
ufacık kalması
Ben yoruldum hayat
sevmesinden sevilmesinden
sol yan da hapisli hayaller de
hep uçup,kaçan ve tutulmayana
Deli gibi gülmekten
Yoruldum hayat
....
Artık bıraktım yanlızlığı içimden
bu don yemiş sayfalara bıraktım.
asırsız ısıtsın diye...
bu ömrün soğuk kucağında büyüyen
o çocukluğuma..o eski günlere...
bir anı olsun diye...
ıssızlığı karanlığa,
sesizliği ruzgara,
gülmeyi de o mahsum çoçukların,
yüreğindeki gözlere bıraktım...