Gülmeye Hasretim Şiiri - Fevzi Şahin

Küçücük avuçlarımı açmıştım
Titreyen dudaklarıma inmişti göz yaşlarım
Düşündükçe çocukluğumun çaresizliğini
Gençliğe giden yolun boşluğunu hisseder, ağlardım
Saman yolunu seyrederdim karanlık gecelerde
Konuşur dertleşirdim kurduğum şehrin insanlarıyla
Uçmak isterdim bilinmez o aleme
Serpilip erişirken ergenlik çağının çılgınlığına
Bilmeden sevdalanırdım gökteki yıldızlara...
Gökkuşağının renklerini sayardım,
Nisan yağmurları çiselerken...
Tozlu yolların yoksul çocuklarını görürdüm,
Okşanmayan saçlarım ıslanırken,
El ele tutuşan baba oğul görürdüm
Üşürdüm iliklesem de düğmelerimi...
Dargındım kaderin bilinmezliğine...
Uzatsam ellerimi, bir dala tutunabilsem
Gülmeye hasretim, doyasıya...