Gülmek İsterem Şiiri - Mehmet Şahan

Belki de kalemin sürçtü kim bilir,
Diyorsun ki bende ölmek isterem...
Kulunun vaktini Yaratan bilir,
Her iki cihanda gülmek isterem...

Elbette haktır konan göçecek,
Eza, cefa olsun ömür geçecek,
Ecel şerbetini herkes içecek,
Huzura varanda gülmek isterem...

Geri dönülmeyen yola çıkınca,
Ezelden ebede ruhun akınca,
Ahiri âleme girip bakınca
Mahşeri görende gülmek isterem...

Nefsine hükmedip sarınca kökü,
Dikenler doluşur yolunca bükü…
Mizanda sırtıma vurunca yükü,
Sırat’ı geçende gülmek isterem…

Huriden meleğin nuruna yanıp,
Kevser’i Ala’nın suyuna banıp,
Tuba ağacına şöyle abanıp,
Maksuda erende gülmek isterem…

Şahan’ım, ruhların doğduğu yere,
İmanı Salih’in dolduğu yere,
Ebedi hayatın olduğu yere,
Cennet’e girende gülmek isterem…