GÜLMEK GÜLÜMSEMEK..son bölüm.

Zeytin karası gözlerle ne tatlıdır gülüşleri…
Bebeklerin,kahkahadan,pırıl-pırıl ön dişleri…
Ya şu kızın gamzeleri? ..Güzelleşiyor,güldükçe,
Kalbim yerinden çıkacak! ..Önümsıra yürüdükçe..
Ağlanacak hallerine güler- geçer ba’zıları,
Sırıtırken boy gösterir,ağzındaki azı’ları…
Ne yaptımsa,ne ettimse gülmeyi kimse sevmiyor;
Benim de gönlüm yürekten gülmeyi beceremiyor..
Milletçe unuttuk herhal,şen bir kahkaha atmayı,
Gülme krizine girip,uzanıp-yere yatmayı…(!)
ALLAH,herkesi güldürsün..Ağlamasın kimsecikler! .
Hayat,neşv-ü nema bulur,gülümsedikçe minikler…(*)
“..Sinemizde yâd-ı cemil kalıp giden..” sevgiliden,
Tebessümü yadigârdır,çıkar mı hiç kâlbimizden? ..
Gülen yüzünü hatırlar,buruk-buruk gülümseriz;
(..Ne iyi bir insandı..) der,güzellikle yâdederiz..
Dünyamızın gidişatı huzur bırakmadı bende! ,
Gülümsemek şöyle dursun,sağlık bırakmadı ten’de…
Ne gülmek..Ne gülümsemek..Kayboldu tüm ümitlerim! .
Yarım asırlık AŞKIMIN tebessümüne hasretim…
Aylar,yıllar devrildikçe,hayat bizden çok şey aldı…
Kahkahaların yerinde acı tebessimler kaldı! ..
İster kahkaha atmasın,ister ise hiç gülmesin;
Razıyım,tek,benden evvel,beni bırakıp-gitmesin …
Ağlasan da,sızlasan da,boğulsan da kederinden! .
Cemalettin,gül! gülümse! at bir kahkaha derinden! .
Gülyüzüne bakarak gül! .Tutup pamuk ellerinden,
Öpüp-kokla! .O güzelim saçlarının tellerinden…

—– Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-12.02.2007

(*) Neşv-ü nema: Hayat bulmak-çoğalmak.