Bir öpücük kondurdum çehrene.
Çıktım.
Ayakkabımın beyazdan siyaha dönen ipini ilikledim ve durdum.
Kapıyı tekrar çaldım.
Bir öpücük daha kondurdum.
Çocuklar gibi güldün.
Utangaç ve masum.
İlk kez zikrediyorum:
“Dudaklarınla, gülmenin arasındaki şâyeste, tanrının varlığını hatırlatıyor bana.”
Hep gül…
Kayıt Tarihi : 16.7.2023 23:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!