Gülmek Şiiri - Mahmut Ortaçgil

Gülmeğe gülüp geçilmez.
Bir ciddiyet işidir gülmek.
Bir başkaldırıdır.
Başkaldırı derken yani,
Öyle bir grup insanın başka bir grup insana
başkaldırmasından söz etmiyorum, hayır.
O da değerlidir elbet.
Fakat daha derinlerde yatan bir isyan, benim söz ettiğim.

Evrenin bize karşı takındığı o tavır var ya hani,
Bizi umursamıyormuş gibi yapması,
Yani, o ukalaca kayıtsızlık.
Deli eder insanı.
İşte bu tavra karşı bir başkaldırı, bahsettiğim.

O kara delikler var ya örneğin,
Önlerine çıkan her şeyi yutan,
Tam da onlara karşı işte.
Ya da ne bileyim,
Patlayıp yok olan yıldızlara karşı,
Uçsuz bucaksız uzayda, amaçsızca.

Yahut, dile kolay, milyonlarca yıl boyunca,
Bir yıldızın etrafında dön babam dönenlere karşı.
Evet, evet en çok da onlara benim sitemim;
Aynı şekilde, sıkılmadan dönenlere.
Üzerinde yaşayanlara aldırmadan,
Onlardan haberi dahi olmadan.

Evet, hâlâ gülmüyor musunuz yoksa?
Bizi kaale almayanı biz niye kaale alalım, efendim?
Her şeyin bir anlamı varsa da, yoksa da,
Her iki durumda da gülmek gerekir bence.
Yanak kaslarını gerdirip,
Gözleri kısıp,
Ağzı açarak
Şöyle esaslı bir kahkaha atmak;
Yahut hiç açmaya uğraşmadan
Zarifçe gülümsemek.