Gülmek Şiiri - Ümit Anaç

Parçalanmak çocukken oyuncaklara özgüydü.
Ama kimlikteki tarihle
Takvimdeki tarih aralığı açıldıkça
Önce yıllar, sonra ben parçalandım.
Hayatın oyuna,
Benimde oyuncağa benzer bir yanım yoktu.
Zamanlı zamansız depremler olurdu,
Ve her defasında bir katım düşerdi.
Soğuk duruşum,
Sıcak mevsim tatmayışımdandır belki de
Ya da bronz bir kalıba karşı olduğumdan…
Gülsem gözlerimden mevsimsel çiçek açar.
Ama dedim ya kar boran sunuldu!
Gülsem, bilirim yanaklarım verimli elma bahçesi
Ama dengesiz bulutlarca kuraklaştım, çatladım.
Gülsem, birçok çözülmeze cevap anahtarıyım
Ama havuzunda boğulduğum sorularım var.
Gülsem, ben tekillikten çıkarım
Çoğul adımların ulağı olurum…
Sonra bir gün balkonu düşmüş bina önünde
Sana rastladım!
Gülsen, enkaz altından umut çıkardı
Ceset çıkardılar.
Gülsen, mantık ve kalp iş ortağı
Hisler ise bu ortaklığa işçi olurlar.
Gülsen, belki de gülmeyi bulurum…