Gülmek Şiiri - Abdurrahman Yüksekkaya

GÜLMEK

böyle güldüyüme bakma benim
gecekleri ağlayanda benim
içimde kopan depremler
bin parçaya bölünmüş kalbim
her parçada sensizliyin

hicran kefenim olmuş sarmış içimi
kara yazı mıdır çalınmış yüzüme
bırakaydın ne olurdu
razıydım boğulaydım denizinde

bırak gülim şimdi içimin acısından
kopan depremin enkazına
kanayan kalbimin inadına
yanlızlığımın kimliyine
sonbahara olan inada
doğan güneşe,sensiz açan her çiçeye
gülim sensizliye olan inadıma

herşeyde biraz sen varsın
çöken hüzünde,tılsımlı gözlerde
rıhtıma yanaşan her gemide
herşeyde bir parça sen
bakma öyle güldüyüme

kendime yaptığım melanete
bulunmayan bencil kelimelere
katre katre içime dökülen yaşlara
seni bulmak için giriştiyim bütün arayışlara
sendeki umursamazlığa
seni kendime imkansız kılmama gülmem...

ABDURRAHMAN YÜKSEKKAYA