Gülme Desem Şiiri - Gürbüz Kaya

sebepsiz gidişinin temeli ayrılığa öfkemdir,
zulmün hediyelik korkularındı pusu atmışken bana,
duyguların da coşmazdı, sessizlik tohumları sözüm ona,
kelime oyunların bensiz asılmış ufkuna,
geçmişim sineme esaret hastalık gibi...
beni dinlemeden mi...bekle gülme desem.

yemyeşildi bakış attığım resimlerinin ufku,
masmaviye meydansın sonsuzluk sende son buldu,
siyaha çalar gibi gölgelerde dururken nazarın,
neden sadece bana bakarken ulaşır azarın,
gömülüyken sana yalnızlık vehmimde,
ne olur ben ağlarken gülme desem.

ihtişam budalası olma merakın gayet zinde,
fosforlu olmuş tırnakların, kabahat görende,
pamuk gibi kalbini arayan şaşkın nerde,
ne olur halin kayıp böyle yapma ayıptır ayıp...
sana diyom işte inatlaşmadan gülme.

bahara umut dolu olmak sensiz hayal,
sevgiyi paylaşmakta beraber bunamak çizilmemiş boş bir tual,
kalbine rıhtım koymak zaten zor bir sual,
eee gülme,nedir ki yaptıkların başyapıtın vefasızlığın...