Gülmahal Şiiri - Yunus Yaşar

arının tacizine uğramayan gül dalına, bülbül konmazmış. Bahçesine
sorumluymuş önce. Güne açmadan tenini yıkarmış çiyle. Sabahın
serinliği okşarken kasıklannı, durulanırmış imbatla. Opüşürmüş büyük
bir hazla yaprak, dikenle... Açık bir lağım küresel atmosfere, bırakırmış
kendinden bile gizlediği o zarif kokuyu... İnceliğinden
olsa gerek
akla düşermiş
sonra dillere...
ne yana dönsem
hep yalımlara
düşer kalbim.
tünel kazıp
aklın
uğuldayan yerinden
uğruna yaşanacak
aşkların (k) arasularına
koşarım.
38
gönlün dili şiirmiş meğer. Kırk yıl oldu çırağım. Rahvan ilerliyor
nabzım. Canım dişimde cılk. Çık diyorum kendime, o cesedin içinden.
Kaya çukuru gözlerinle kapat, korkuların üstünü. Süzül imbiklerden...
Bir teleskop aynasından gör kendini.
dağların zirvesinde
evliya sarığı bulutlarla
aşka zikir çek
özetim
hırpalanmış bedenimde
bir dizin
içime eğildikçe
ağaran bir seher
saçılır göğüs cebimden...
görünür su(r) ların
ardındaki komşu ülke
göğün yamacı.
öpüşür uzaktan uzağa iki muhacir dudaklarım
g ü l m a h a l olur...