Fırtına fena bastırmıştı. Bulutlar sanki sevdalı. İçin, için döküyordu göz yaşlarını. Yollar gözükmüyor. Pencere camları buharlı. Evler suskundu. Genç adam, bir köşede öylece oturup mahsun mahsun buharlı camlara bakıp derin zamana dalıyordu. Bulutların ağlamasını seyrediyor, ses çıkardığı zaman gök! Kelime-i Şahadet getiriyor, ALLAH’ a yalvarıyordu.
Vakit, öğlen olmak üzereydi. Kör pencereli evlerinden bakarken gördü onu. Uzaktan tutuldu. Gözler karaya büründü biranda. Artık hayata dair başka bir şey görmüyor, aşkın tadını hiçbir şey vermiyor, kendi kendine ölümümde olsa sevdim diyordu.
Genç kız, şehirdeki gürültüden, yoğunluktan kaçmış, o gün oraya ziyarete gelmişti. Evden hiç çıkmaz çıktığı zamansa dışarıda fazla kalmazdı. Haliyle ufak yerdi, dedi kodu olmasına hiçbir zaman gönlü razı gelmezdi…
Gözler çakır. Bedene bol gelen bir elbise içinde genç adam odada hem turluyor, hem de ilk adımının son adımı olmasından korkarak düşünceler içerisinde gark ediyordu. Uzun, uzun, uğraşların çabalarının ardından, kendince zor bir karar verdi. Ona sevdiğini güller ile laleler ile, sümbüller ile anlatacak. Gerekirse sevgisi için ölümü bile göze alacaktı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta