Güllerin Efendisi Şiiri - Mustafa Yavuz

Önce aşka dairdi, ne varsa yazılan
Kitaplar Kitabı’ndan ibretle okunan
Sonra meleğe secde düştü, Âdem’e tevbe düştü
Şeytana haset düştü...
İsa’ya sofra, Musa’ya âsâ idi düşen;
İsmail’e bıçak düştü, İbrahim ‘e ateş düştü.
Yusuf’u kimsesiz kuyuya attılar,
Yakub’a sabr ile hasret düştü...

Önce tevbe ettim ibret için, sonra secde
Kalbime haset düştü, âsâ toprağa düştü
Bahtıma hased düştü, sineme bıçak düştü
Hepsi birden ne varsa kör kuyuya düştü
Kuyuyu bir ateş sardı ifritten, dumansız
Güllerim ateşe düştü…
Ateşin bağrına iki damla yaş düştü güllerden,
Sönüp giderken sessizce, ateşe küller düştü...

Bir köprüde uzunca, dizilmişler Efendiler,
Efendiler Efendi’si uzaklardan güründüler.
Kimine bir köşk düştü cennetten, kiminin kendi cennete düştü
Kimine bir yıldız düştü göklerden, kiminin gökler yıldızına düştü...
Cümle hasenatı pay etmişler evvelden,
Kimine bir damla düştü, kimi deryalara düştü...

Ey, hüznün, çilenin, sabrın sesi
Sıcak çöllerin ılık nefesi
Efendiler birer gül, sen GÜLLERİN EFENDİSİ
Topraktan ateşe gül düştü, gülden ateşe yaş düştü,
Sonunda bizim payımıza.
Ateş gibi yanan güller düştü...

15 Mart 2000 Isparta