Gülleri Gül Kokmayan Şehir - I

I.

Almatı, sabahın derin uykularında ninnileniyordu
'Krasniy şapuçki' (1) çaktırmadan demleniyordu
Bu lenger şapkalı polislere baktıkça gülesim geliyordu
Kendine gel lan, dedim
Bu komik adamlar
Bir anlarlarsa kendilerine güldüğünü
Seni yakapaça sınırdışı ederler
Pasaportunu eline tutuşturup
'Da sividanya' (2) çekerler.

Havaalanının anasının gözü taksicileri
Pusuya yatmış akça hesabı yapıyorlardı
Beş yüz tengelik yere
Beş bin tenge isteyecekleri kazları bekliyorlardı.

Havada tuhaf bir koku vardı
Şehrin iliklerine kadar sinen
Havasında, suyunda
Ben buradayım diye
Bas bas bağıran
Tuhaf bir koku
Benzin, egzos, sarmısak
Turşu, ekşimik karışımı
Bir Almatı kokusu...

Yol altımızdan akıyor
Altın dişli Kazak şoför
Dikiz aynasından bana bakıyordu
Hergele, kazıklayacağı 'Türeskiy turist'in (3) profilini
Belleğine kazıyordu
Akşamdan kalma Almatı
Sabaha uyanıyordu.

Orta Asya'nın ortasında
Yeşil, gizemli, sert, katı
Şıkır şıkır bir şehirdir Almatı.

Bir yandan Urumçi'ye göz kırpar
Bir yandan Çin'den gelip Kırgız steplerine uzanan
Tiyenşan dağlarıyla sarmaş dolaştır
Öte yandan İli ile kırıştırır
Kaşla göz arasında.

Kırılgan, naif, güvenilmez
Geceyi dışarıda geçirmiş gibi
Soğuktan kaskatı
Aşüfte bir sokak kızıdır Almatı.

('Almatı Ey Almatı' adlı dosyadan)

1. Kırmızı şapkalılar; polisler
2. Güle güle
3. Türk turist