Gülleri dikeniyle birlikte avuçlardık

olan biten ne varsa bana yaz,beni yaz,diyordu hayatımı yaz,
hayatım; geri kalmış bir saat gibi işliyor diyordu,elveda…
güllerin suyunu değiştirmeyi unutma sakın diyordu,
asker ve soğuk yüklü bir trene binmek üzereyken sevdiği iki kadını,
küçük oğlunu bir de o çok sevgili çakısını hiç yanından ayırmıyordu.
dışarıda yağmur,fırtına ve kıyamet kopuyordu.
rüzgarın bıraktığı ezik bir ot kokusu…
gülleri dikeniyle birlikte avuçlardık,
ellerimiz değdiğinde üşürdü penceredeki kar.

ne acı…sevgilim bir kısrak gibi,öyledir,
simsiyah saçlarına dokunamayacak olmayı düşünmek ne acı
sözcüklerin boş ve anlamsız olduğunu ve asla o kadının bana
gelmeyecek olmasını düşünmek…gece gündüz ve bütün bir yaz
beklemek yalnızca beklemek ne acı,
bu erik de bekledi benimle birlikte çiçek açtı durdu
akşamlarıma…ıslığı yanık bir kavalı çalan
güz’den birikmiş hüznü dinlendirdi sarnıç
bahçede çınarın eyerine oturmuş ay bir salıncak gibi…

son yazdığım bir şiirin dizeleri arasında gidip gelen bir rakkas olmalı bu,
eski bir gramofonda,sus dedi,bu sessizliği dinle.
hiç yanından ayırmadan o çok sevgili…yalnızlığını aşıkların,
aşıklar yalnızdır aslında yalnızdır,bardakta patlayan buz…çat!
İçimde dikeniyle birlikte sevdiğim,kanlı bıçaklı olduğum kimi zaman barışık.

dinle ne diyordu bu sessizlik gülümseyerek?
geri kalmış bir saat gibi işliyordu hayatım,var mıydı mutluluk,mutsuzluk olmadan?
nerede,ne vakit güllerin suyunu değiştirsek paris düşerdi.
ölü balık taklidi yapardı çocuklar,
öptüm kıyıya vuran cesetlerinin alnından ben o çocukların
lekesi kandan sözcüklerinin alnından öptüm,
bu gizeme ışık tutan tanıklarım onlar benim,
ben onların alnından öptüm.