Güllerden Kına Şiiri - Hüseyin Kerim Ece

Mektubuma bir cevap aldım, yandı ışıklar
Bahçemi tezyin etti gül gibi sarmaşıklar
Ötelerden meclise saygın bir sefir geldi
Soframıza melekler yine misafir geldi
Kulağımızda suyun bestesi yankılandı
Ufukta güneş yalnız hayat için uyandı
Mehtabın çizgileri yalarken elimizi
Dolunay aşk rengine boyar mavi denizi
Matemli günleri bu sevinçler savuşturdu
Serçe kendi tüyüyle yüzünü oğuşturdu

*Menzil:

İddialı sevdalar vardı, ama yalandı
Gerçek sevgi yeniden yürekte mayalandı
Bildim aşkın bu yerde ateşten bûsesini
Her avazdan ayırdım tutkunun bu sesini
Gönlüme yerleştirdim goncagül tomurcuğu
Bu da ebediyetin solmaz, ölmez çocuğu
Onun için yürekte sonsuzluk yankılandı
Ruhum ona kendini candan feda kılandı
İstedim ki onunla menzile yürüyeyim
Ağyarla değil, yanlız dost ile yürüyeyim
Ufuk açılsın, ışık doğsun o maveradan
Bana derin bir sevda kalsın bu maceradan

*Vuslat:

Bu sevda ile yürek erecek vuslatına
Onun elleriyle hem varacak beratına
Şiirler yazdım çiçek üstüne, gül aşkına
Yürekte filizlenen güllerle yaktım kına
Efendim dedim, selâm verdim kâinat kadar
Ona bağlandım asır süren bir inat kadar
Zira odur sevginin adresi bu hayatta
Gerisi neye yarar; o yoksa kâinatta
Zamanı şenlendiren sevgiye selâm olsun
Haktan hibe olunan vergiye selâm olsun
Yüreğimiz dinlensin sevgilinin yâdıyla
Şehâdetimiz tamam olsun onun adıyla

Onun gülünde binbir rengin bayramı vardır
Onun yolunda olmak vuslatsa; bu kadardır