Güller Yazın Ölür Şiiri - Hamiye Gül

Sinema sahnesi gibi izlerdin hep
Dumanlı kara gözlerimi,
Karadeniz'in siyahi gözleriyle;
Ama bilmezdin perdesinin ardını,
Sahnenin loş ışıklarında,
Derinden en çok seni severdim.
Yırtardım yüreğimi suskularımda,
Bir çocuk yüreğinin mahsunluğunda.
O yıl,on yıllar öncesi,bir yaz sabahı,
O küçük kızın vurulduğunu asla bil istemezdim.
O karanlık sabah da ölümün kol gezdiği,
Tam dokuz buçukta öldüğümü.
Bilir misin kara elmasım biliir misin,
Güller yazın ölür,gümüşi bir günde,
Ay gibi parlar;ama kalbi yok tende;
Seni bulacağım o asrın yarı gününde,
Bir sevda dirilişinin kucağında terennümüm.
Dağılırken ufkumda kurşuni bulutlar
Yoktu artık inan hayata teessürüm.
Bil istemezdim, o gün öldüğümü
Ve seninle doğuşta kâlbim, halatım yirmi yedi boğum.
Sen sen sen benim yâşama tutunuşlarım!
Bu sevdayı inan ki bilmesen de olur.
Biliyor musun kalakaldığım gecelerde,
Kara gözlerine dalıp sızdığım saatlerde,
Bir kadeh aşk şarabından tattığım saniyede,
Sen sen sen bizi hiç bilmesen de olur!
Kimine göre aşk yaşanmalıydı;
Belki kimine göre bir bekleyişte avunulmalı,
Kimine göre sırlanmalıydı aşk,
Belki de kimine göre aşk dağlara haykırılmalı;
Ama bana göre aşk sunulduğu kadar olmalı.
Ve biliyor musun kara elmasım,
Aşk dediğin bitmez,yaşanan hatırlanmalı,
Anımsandıkça hazzına varılmalı.
Biten bir hikaye yok ki aramızda,
Irayan yollar,gelinmez mesafeler olsa bile,
Hiç bir zaman bir araya gelmesek bile,
Aynı cümlenin her harfi biz olmasak bile,
Aşk bizde ilelebet ölümsüz kaldı.
Bir çocuk öldü,bu şehirde yüreğinden vuruldu;
Aşk diriltti kara elmasım gözlerinle
Yeniden doğdu.
Perde çektim gözlerime, yüreğinden öpüyorum demeden;
Aşk bize Arafta armağan,ebedi oldu.