Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Tekbirler yankılansın yine, çöl kumlarında
Çınlatsın altı yönü Sümeyye’nin avazı
Köşelerin de sarkıtmasın dillerini belamlar
Ve güller açsın yine Bilal’ın sesinde
Amiiin, tebrikler bu güzel dilek ve şiir için, sevgi ve saygılar
Okunmamış her şiir yenidir,
Anlamlı ve güzeldi, haz verdi şiiriniz.
Edebiyat dünyasında başarılı ve uzun soluklu bir yol diliyorum
Sağlıcakla kalın
BU ŞİİRE YORUM YAZMAK BENİ AŞAR.SAYGIYLA EĞİLİYORUM.... HARİKAYDI
güzel bir çalışma...tebrikler...
Bu güzel şiire ve yazan yüreğe selam olsun...
Harika bir çalışma olmuş...
Kutalarım Turhan Bey..
Saygılar...
Hayirli olsun Üstadim,
Bir basariya imza attiniz Turhan emmi
buda bizleri mutlu ediyor inanin ki...
ufkunuz acik olsun, emeginize saglik
Sevgi&saygilarimla
Yaradılışımıza aykırı yaşamanın acı bedelleri, yüklü faturaları, mizana kalmadan karşımıza çıkıp bizi perişan ediyor.
Ölçüsüz yaşayışın zaman, mekan, hadise ve olaylarla önümüze servis edilmesinden ibret alarak
'birlikte huzur,ayrılıkta azap vardır' ayeti kerimesinin gereğince, özümüze dönüp, Türklük gururu islam şuuruyla ses verelim bilalle.
Çok güel bir şiirdi..
Geniş açılı
Çok boyutlu,
Kutluyor...saygılar sunuyorum.
Dostça kardeşçe
Ümran Tokmak
Aziz Gönül Dostu Üstâdım; kavuşmayı iple çektiğim uzun bir ayrı kalışın içime yığdığı hasretle kavuştuğum o civanmert, îman dolu gönül ve yürek sesiniz ve nefesinizi hissettiren engin his ve idrakinizin, ruhiyatınızın eseri bu muhteşem ifadelerle perde perde aksettirdiğiniz hayatın hakikat sahnelerini adeta dinleyerek ve derinliğine hissederek içime indirdim...
Evet, her şey; size:
*Ahdi bozdun ey yaprak
Her rüzgârda savrularak*
Dedirten o *ahdin bozulma sırrı* içinde saklı...
Her rüzgâra kapılan ve ahte vefasızlık eden, o sürüngen muhannetlere karşı:
*Edep, yüzsüzlerin elinde kof mu kof* dedirtecek kadar...
Bu şiirinizin konu ettiği mahiyette *roman*'laşmış eserinizin bahsini -daha evvel şahsıma lütfettiğiniz bir mesajınızda- etmiştiniz...
Her bir eseriniz irfanınızın mahsulü olarak feyz kaynağı addettiğim mahiyette insanı esas alan bir hizmet...
Rabbim; dilerim, hizmetlerinizin hakk'a hizmet vâdisinde olduğunu teyîd eden muhtevâsındaki niyetinizin tebârüz ettirdıği mahiyette semeresini tecelli ettirsin ve mükâfatını versin...
Bu enfes eserinizin nihayetinde de, yine, insanlığa karşı ruhunuzun derinliklerinde hissettiğiniz müjdeli temenniler mahiyetinde dua makamında dile getirdiğiniz:
*Tekbirler yankılansın yine, çöl kumlarında
Çınlatsın altı yönü Sümeyye’nin avazı
Köşelerin de sarkıtmasın dillerini belamlar
Ve güller açsın yine Bilal’ın sesinde*
şeklinde bizim de aynı ruhiyatla iştirâk ettiğimiz halis niyetinize Rabbim tecelliler versin...
Selâm olsun o sıcak gönül ve yüreğe... Rabbim Yâr ve yardımcın olsun, hayır ve bereketi cümleye erişsin; selâm, muhabbet ve saygılarla...
Çok güzel bir çalışma Güzel bir anlatım içinde anlam ve mesaj olan bir şiir kutlarım
Tekbirler yankılansın yine, çöl kumlarında
Çınlatsın altı yönü Sümeyye’nin avazı
Köşelerin de sarkıtmasın dillerini belamlar
Ve güller açsın yine Bilal’ın sesinde
www.mazlumzengin.com
tebrikler
Bu şiir ile ilgili 92 tane yorum bulunmakta