Güller gülemezler Şiiri - Şenol Yücesan

Yalnız yaşayan bir gül varmış
Fazla güneş görmeyen
Fazla el ayak uğramayan
Metruk bir bahçede

Üzgünmüş, üzülürmüş
Güzelliğini kimse görmüyor
Ona kimse şarkılar okumuyor.. niye?
Dertliymiş..
Küskünmüş kaderine..
Böyle gözlerden uzak bir yerde diye

O sabah yine kendi halinde
Aynanın karşısına geçmiş
Şöylece bir süslenmiş
Sonra da aah, demiş
Neye yarar ki..
Her sabah böyle süslen
Böyle boyan..
Anlayan mı var sanki
Kim görecek kim bilecek
Bu ıssız yerde..
Bu el ayak geçmez bahçede
Kalbinden de yalnız..
Çöllerden de ıssız bu ellerde
Kader de olur muymuş güllerde

Gül orada o yalnızlıkta..
Üzüntülerini iplere dizmiş
Oyalar yapmış dertleriyle
Yalnızlığıyla baş etmeye uğraşmış
Günlerce aylarca senelerce

Nihayet bir gün
Bir kedinin kovaladığı bir karga
Atmış kendini can havliyle bu bahçeye
Yaralı kanadıyla düşmüş gülün kucağına
Karga yaralı uçamıyor..
İstese de bahçeden kaçamıyor
Her ne kadar gülden anlamasa da..
Mecburmuş onunla yaşamaya
Güle gelince..
Gülsün müydü ağlasın mıydı şu talihine
Bir kedinin ona postaladığı bu sevgilisine

Ama ne var ki..
İkisi de yalnızdı
Bir başlarına idiler orada..
O ıssız el ayak uğramayan bahçede
Issızlık ve yalnızlık..
Yaklaştırdı onları birbirine..
İstemeyerek de olsa sokuldular birbirlerine

Karga gülden de gülmekten de anlamazdı
Anladığı bir dil vardı..
O da kimsenin hoşuna gitmezdi
Elbette gül de hoşlanmayacaktı..

Zaman ilerledikçe gül, alışmaya başladı
Duyduğu bu tek sese..
Ne yapsındı başka..
Başka ses mi vardı
Ya da başka yar mı, başka yaran mı
Her sabah karga o malum şarkılarını okur
Gül de naçar dinlermiş
Günler geçer yıllar akarmış

Yine ölüm gibi sessiz bir gün..
Bir ayak sesi duyuldu uzaklardan
Herkes kulak kesildi gelen bu sese
Ayak sesleri yaklaştı..
Sessizlik ve yalnızlık biraz uzaklaştı
Geldi geldi gülün önünde durdu
Bir kargaya bir güle baktı..

Onun da aklı bu aşka şaştı
Uzun uzun baktı gördüklerine
Bir saçını bir sakalını karıştırdı durmadan
Yüzünde beliren tuhaf bir tebessümle
Uzaklaşırken o garip bahçeden..
Karga güle aşık olmuş
Güle bülbül yakışır..
Karga güle aşık olmuş
Güle bülbül yakışır..
Diyormuş kendi kendine

Gül de duydukça bu ihtizazlı
Bu mahzun mırıltıları
Daha bir hüzünlenmiş..
Daha bir yanmış akıp giden kaderine
Uzayan yıllara..
Boşa geçen koca bir ömre
Sonunda bulduğu bu sevgiliye
Yaşadığı hayata..

Karşılık bulmamış sevgilerine
Kalbine gömdüğü hayallerine
Çoğu ağlayarak geçen gecelerine
Gece uyumadığı için
Uyuyarak geçirdiği günlerine
Mahzun geçen dününe
Nasıl geçtiğini anlamadığı bugününe
Nasıl geçeceğini bilemediği yarınına
Ağladı, ağladı, ağladı..
Öylece uyuya kaldı
Bu son uykusuydu gülün
Geri dönülmeyen bir uykuydu
Geri dönülmeyecekti
Öyle de oldu
Dostlarım..
Bir gül de böyle soldu