Gönlümün dergahından güllerimi dererken,
Tuttuğum bir dikenli dal imiş bilemedim ben.
İpine sarılıp tırmanırken dağlara,
Tuttuğum ip neydi kimdi bilemedim ben.
Seni. sevip dalarken hüsran deryasına,
Çaresizlik girdabına düşmüşüm ben.
Oysa can düşmanımmış otağ kurmuş sineme
Sevmekte cana dert imiş bilmedim ben.
Şimdi bağlarımın içinde çakır dikenler biter
Bülbüller lal olmuş, baykuşlar öter.
Gönül cura olmuş ha bire söyler.
Benim feryadımı duyan varmola.
Kayıt Tarihi : 1.2.2009 15:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
feryadı figanına neden olan
gül dikeni ateşlere düşsün
diken kor ise sen deryasın
TÜM YORUMLAR (1)