Güller Ağladı Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Seksen üç yılında Ocak’ın beşi.
Yaktı bağrımızı kardeş ateşi.
Sanki durdurdular ayı, güneşi.
Gidişine güller bile ağladı.

Gül yüzlüm, cananım, canımın içi.
Bırakıp da gitti tahtımın tacı.
Dökülmüş tabuta simsiyah saçı.
Gidişine eller bile ağladı.

Genç yaşta muratsız kalmayan bilmez.
Yüreği acıyla dolmayan bilmez.
Anası bacısı ölmeyen bilmez.
Gidişine seller bile ağladı.

Besbelli bitecek bir gün yolumuz.
Nice olur kimse bilmez halimiz.
Tutmaz oldu ayağımız elimiz.
Gidişine yollar bile ağladı.

O hep gönlümüzün Edaviye’si.
Onunda var idi binbir hevesi.
Hiç unutmam “gardaş” diyen o sesi.
Gidişine yeller bile ağladı.
.
Ümidim hasretlik meğer buyumuş.
Gönülde sevgiye sınır yoğumuş.
Farzet ki ölmemiş, yatmış uyumuş.
Gidişine güller bile ağladı.