Gülle Karanfile Ağıt

I-

görünce
halini
buz kesti
ellerim..
kırmızı
karanfil
ve binbir
emekle
diktiğim
hercai
güllerim..
neşeydi
hevesti..
çok şeydi
çok sesti..
nereden
kim bilir
kim-nasıl
ne esti..

II-

bir düştü
gülüştü..
öpüştü
soldu mu
şimdi gül?
göğe bak
ağır mı
ağırdı..
is-pustu
sustu mu
o bülbül?
kustu mu
bulutlar
zehrini?
doldu mu
kadehler
irinle?
karşılık
oldu mu
bu ödül
kapkara
kirinle..

III-

ışık yok
muhtaç kim?
kimmiş tok?
şaşarmış
aç kişi..
aç-bilaç
yaşarmış
kaç kişi..
peşpeşe
sorular
sorunlar
içinde
toplanır
tek yekün
“niçin? ”de

IV-

yazarken
bir tuhaf
kaçtı mı
dizeler..
sarhoşa
çok olur
mezeler
mezarı
kazarken
elinde
kürekler
sızlar mı
yürekler
beklerken
bebekler
ölümü..
solmadan
gülümü..
durdurun
zulümü..

V-

umrunda
değildir
kimsenin
kimsesiz
o sokak
çocuğu..
ağlarken
yetimler
yetimi..
soksan da
bağrıma
kör bıçak
kan çıkmaz
kesseniz
etimi..

VI-

toprakla
doldurup
cebini..
insanlık
elerken
kinini..
savaşlar
delerken
evrenin
dibini..
telaşlar
sebepsiz
çoktandır
kaybetmiş
o ruhu..
koşturan
başıboş
güruhu..
tam o an
bu andır..
diriliş
yamandır..

VII-

titremem
o değil..
bu değil..
soğuktan
hiç değil..
sadece
sevgidir
önünde
dur eğil..
değer bil..
aç-sefil..
boynunu
kim büktü
senin ey
kırmızı
karanfil..?