Gülkurusu3 Şiiri - Ufuk Nazım

Ey sevgili!
Toprak kadar dinginken,
Koynun.
Ve gözlerin;
Çakılıp kalmışken,
Mıh gibi yüreğime.
Çekip gittin uzaklara.

Ey sevgili!
Tekrarlarında ayın;
Her gece doğdun;
Gönlüme.
Her sabah boyadın;
Ufukları kızıla,
Ve doğdun,
Yeni umutların üstüne.

Ey sevgili!
Vurulmuşken;
Yüzünün kızıllığına;
Ve dudaklarında bulmuşken;
En serin ırmakların,
Berrak sevgi damlalarını.
Uzak denizlere aktın;
Yüreğimle.

Ey sevgili!
Öylesine derinsin ki;
Ve senin enginliklerin de;
Öylesine mutluyum ki.
Zamanın anlamsızlığını;
Ve evrenin senin çekiminde,
Sana doğru aktığını,
Senin kıyında keşfettim.

Ey sevgili!
İşte bir kıyı;
Dalgalar ve sen,
Yani kız kulesi.
Açtın koynunu;
Ufkun kızıl dalgalarına.
Ve devinimlerle,
Sana ulaştım;
Binlerce kez.

Ey sevgili!
Şimdi seninle;
Dalgalara düşmek vardı.
Ufukta batan güneşe doğru;
Akmak.
Dalgalarla kıpkızıl;
Ufka bakmak vardı.

Ey sevgili!
İşte gene başladı;
Kalemim binlerce dokunuşla,
Kağıdın koynuna,
Seni çizmeye.
Sen gecenin kapkara saçlarında;
Pırıl pırıl bir tokasın sevgilim.
Gece saçlarını savurarak geçerken;
Sen hep,
Benim göğümde kalansın.

Ey sevgili!
Ve ben sana aşığım;
Sana yani yıldızıma.
Gülme öyle,
Hiç ulaşır mı insan?
Yıldıza deme.

Ey sevgili!
Uçurum kenarlarunda;
Binlerce kez,
Ayak uçlarım da yükseldim.
Avuçlarımla binlerce kez;
Tırmaladım göğün;
Kararan göğsünü.
İnandım sevgilim;
Sana ulaşacağıma.

Ey sevgili!
Ve kendimi bıraktım;
Kızıl ufukların sonsuzluğuna.
Ulaştım işte sana.
Takıldım ufkun kızıllığına.

Ey sevgili!
Acın acımdır;
Göğsünde ki,
Umutlu ve küçük yüreğin;
Benimde yüreğimdir:

Ey sevgili!
Ve her sabah.
Demli bir çayın buğusunda;
Senin kokuna rastlıyorum.
Taze bir biber fidesinin,
Dalında senin tadını buluyorum.

Ey sevgili!
İşte görüyorsun;
Yazdıkça yazıyorum.
Kalemin arsız dokunuşlarıyla;
Seni çiziyorum sayfalara.
Sen o kadar yakınsın ki;
Yüreğimden kalemime akan;
Gül kurusu renkli,
Mürekkepsin sen.