Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sayfandan çıkacak ken Gülizara rasladım, nekadar güzelmiş, sizde güzel anlatmışsınız.
Harput yolu dolanır, el beni deli sanır.
Gülizarı almazsam lo, bu sevda canım alır.
Tekrar tekrar, kutlarım yüregin dert görmesin.Beni bu saat'te duygulandırdın. Sevgi ve saygılar...
Dost Güzel bir türkü sözü; inşallah bestesinide görürüz ve dinlerin emeğine ve yüreğine sağlık sağlıkla kal Türkü ile Türkü tadında kal sayğılarımla .................Aşık Korhani
Bu da benim Gülizar'ım. :))
Yan yana gelsinler istedim...
Gülizar
Gönüldeki saatler kurulmuş ise aşka,
Sevda yeline karşı uçulmaz ki Gülizar.
O ise derde deva, çare yok ise başka,
Güzel-çirkin diyerek, seçilmez ki Gülizar.
Yürektedir sevdalar, tırnak ile et gibi,
Yaşandıkça çoğalır, gizli bereket gibi.
Ağır ağır içersin, doyumsuz şerbet gibi,
Hepsi bir tek yudumda içilmez ki Gülizar.
Önce kuru dal gibi, cayır cayır yakarak,
Sonra bin bir edayı, cilve, nazı takarak.
İndirip de kaşını, sitem ile bakarak,
Kalp un-ufak edilip, saçılmaz ki Gülizar.
Canâna bir can olmak, hep dilenen dilektir,
Kara sevda denilen, yürekteki bebektir.
Sevdayı bilenlerin, derde devası tektir,
Kalp kapısı herkese, açılmaz ki Gülizar.
Hiç gelmez ki aklına, ana, baba ve bacı,
Yârdir gönlün sultanı, odur başının tacı.
Kimi zaman zevk verir, yaşattığı her acı,
Sevdanın oyunundan kaçılmaz ki Gülizar.
İstersin ki o olsun, her dakika yanında,
Dolaşsın milim milim, damarında, kanında.
Ehemmiyeti kalmaz, varlığın da canın da,
Ha deyince sevdadan, geçilmez ki Gülizar.
En güzel meşakkattir, kalp ondan yorulur mu?
Sevdanın büyüklüğü, sevene sorulur mu?
En değerli ziynettir, mizana vurulur mu?
Gerçek sevdaya paha, biçilmez ki Gülizar.
Bence de türkü olmalı bu sözler. Tebrikler efendim. Saygılarımla.
bu ne güzel türkü.. müziğiyle beraber doluyor kulaklara dizeler..
kutluyorum.
saygılarımla.
güzel bir türkü dinledim sanki....
tebrikler...
Bu şiiriniz türkü olur..Kutlarım sizi..
Bu şiir ile ilgili 7 tane yorum bulunmakta