Gülizar Şiiri - Hatice Derin Silahlı

Kirpiğimin ucuna asıldı bak dört mevsim
Hepsi ayrı şâhika her mevsim aynı isim

GÜLİZAR

Mihrabına gül derdim aşk denilen sûtunun
Ram olduğum hikmetin gizlenen şafağında
Say ki acemisiyim bu amansız efsunun
Kıblesi kalp denilen dehlizin kaçağında

Asude gökyüzümün dengi olsa kâinat
Rengin yoksa tuvalde gönlüm sonbahar olur
Gıyabında bir hayat sürsem ne çıkar heyhat!
Ömür denmez bilâkis apaçık murdar olur

Eyyâmın kelepçesi takılıyor âdetâ
Kelimeler perişan, saadet ise zindan
Ey sevgili bir sensin hürriyetime yektâ
Vecd'e uzansın artık diz üstü çökmüş nâlân

Huzura el bağladım muazzam bir taleple
Değil damlayan yaşım, yekûnum buhar olur
Kâtibin kaleminden herhangi bir sebeple
Sana yazılmadıysa her söz derkenar olur

Bağışla! anlatmakta yetersizsem kendimi
Baştan yaz kaderimi esrarengiz doğumla
Bağışla! seni aşıp yıkamadım bendimi
Sende kayboluyorum yutkunduğum boğumla

Mâsivâdan münezzeh, öyle engin ve derin
Kuşattığın her an'ım aşkla tarumar olur
Adına yazılırdı nice destan, velâkin
Korkarım şu dilimden belki bir nazar olur

Tâât'in abidesi dilsiz mazlumlar gibi
Geliyorum, sinemde sessizliği teperek
Hacerin ayağına sarılan kumlar gibi
Umuda yürüyorum serabından öperek

Vuslatın kuytusunda demleniyorken ölüm
Bekleyen son durağım kimbilir dildâr olur
Ellerinle çözülsün bağrımdaki kördüğüm
Gölgendeki dilencin bil ki bahtiyâr olur