Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
HAFTANIN ŞAiRi: Refik Kutlu
***KUTLUYORUZ***
Güldeste Şiir Grubu/nda seçici kurul tarafından; HAFTANIN ŞAiRi seçilen Refik Kutlu
beyefendigi can-ı yürekten TEBRiK ediyoruz...
Başarılarının devamını ve hayatta MUTLULUKLAR diliyoruz....
En güzel şiirlerinden biri ile bu güzel başarısını KUTLU/yoruz...
Güldeste Şiir grubu kurucusu
Fatımâ Hümeyrâ Kavak
Seçici KURUL
Yener SEZGi
İrfan YILMAZ
Seyit KILIÇ
Melih BAKi
Bekir URFALI
Feyzullah KIRCA
Mustafa Kemal SERHATLI
İbrahim YILMAZ
Deryâ DENiZ
Necdet EREM
Recep AKIL
Mehmet NALBANT
Arif TATAR
Şüheda NUR
Fethullah GÜMÜŞ
Mübeccel Zeynep ÜNALAN
Mücella PAKDEMiR
Saniye UZUN
Melahat TEMUR
Fatma NAZ
Dilek ŞILAK
Atilla Ertuğrul
Hacer KOZANLI
Emine Yılmaz DERECi
Fatimâ Hümeyrâ KAVAK
*******************************
GÜLİZAR
Aşığın sazından, efkâra geldi.
Gözünden yaşları, döktü Gülizar.
Melül bakışları, bağrımı deldi.
Yüreklere hüzün ekti Gülizar.
İstanbul meskeni, Iğdır vatanı,
Var mı acep yüreğinde yatanı?
Siyahlar giyinmiş nedir matemi?
Hüzünlendi, yürek yaktı, Gülizar.
Sazlar mı dokundu sözler mi bilmem.
Yürek alev oldu közler mi bilmem.
Bu sene Sivas ta yazlar mı bilmem.
Durmadı içini, çekti Gülizar.
Siyah poşu bağlanmıştı başında.
Hata yoktu gül yüzünde kaşında.
Kara giymiş zemherinin kışında.
Yeşil gözle süzdü, baktı Gülizar.
Acıyla hüzünle dolmuş gibiydi.
Sonsuz bir hayale dalmış gibiydi.
Sanki ciğerini bölmüş gibiydi.
Gözyaşları seldi, aktı Gülizar.
Kul Refikim, bir hal oldu görünce.
Bu halleri bana acı verince.
Bir of çekti, ta içerden derince.
Sineme okunu çaktı Gülizar.
Refik kutlu
08-04-2010
Refik Kutlu
Sevdiğin, bahçenden bir bahar almış
Giderken ardında kışlar bırakmış
Vefasız uğruna yılların akmış
Gönül bahçen hazan olmuş Gülizar...Naime Özeren
desem dedim ben de Gülizar' a. Kutladım bu güzel yirek sesinizi hocam...
HARİKA HECELİ KAFİYELİ ESER KUTLARIM SİZİ
SELAMLAR ÜSTAD
harika sözler tebrikler efendim
Bu güzel şiirinizin altına nacizane bir kıtam yakışırmı bilmem
Takmış ayağına gümüş halhalı
Yanağı boyalı dudağı ballı
Omuzu gözükmez örtünmüş şalı
Saçlarına beni taktı Gülizar.............Mevlüde Demir
harika bir şiir okudum tebrikler şair dostumuza
selamlarımı iletirim
Kul Refikim, bir hal oldu görünce.
Bu halleri bana acı verince.
Bir of çekti, ta içerden derince.
Sineme okunu çaktı Gülizar.
yazan yazdıran yüreğinize sağlık refik bey güzel bir çalışma olmuş kutlarım
Bazı şiirler vardır bir okur birdaha okursunuz ..
işte bu şiirde onlardan
tebriklerimle kutluyorum....
başarı temennilerimle selamlar
Şiiri okuyunca ilgimi çekti çünkü benim adımda Gülüzar. Sanki şiir benim bi zamanlarımı anlatıyordu.Ama benim meskenim İstanbul, vatanım Giresun. Tebriklerimi sunarım şairim.
Bizlere güzel bir şiir sunan yüreğine kalemine sağlık aziz dost.Kalbi saygımla.
Siyah poşu bağlanmıştı başında.
Hata yoktu gül yüzünde kaşında.
Kara giymiş zemherinin kışında.
Yeşil gözle süzdü, baktı Gülizar.
selam olsun sevgi dolu dost yüreğinize,kutlarım,harika bir şiir okudum
yüreğinizin ve kaleminizin sesi hiç susmasın
sevgi dolu kalın emi
Bu şiir ile ilgili 26 tane yorum bulunmakta