Gülistandaki Yağmur Şiiri - Dursun Tiftik

---------içimde “Her şeyi bilen roman anlatıcısı” vardı
---------bir gün roman sona erdi
---------bu,anlatıcının bilmediği tek şeydi…

Rüzgârın saçlarına takılıp sana gelirken
Karşı damların üstünde fırtına koptu birden
Tüm ruhum ince ince seni düşünürken
Yağmur yağmaya başladı aniden
Düşüncelerimin sele kapılacağını
Nerden bilebilirdim ki ben…

Üç kuruşluk yüreğimi
Bir şişe tıkırtısıyla kaybettim
Sel vurdu sokaklarıma
Ciğerlerime sular girdi
Her yeri zonkluyor kafamın
Ortalık tufan gibi
Neyi kurtarsam ilk önce
Bedeni mi beyni mi seni mi ? ..

Felâketin ortasında yürümeye devam ediyorum
Etraftan gelen inlemeleri duyuyorum
Bir acil servise atıyorum kendimi
Sarılıyor tüm yaralarım
Rahatlıyor bedenim
Rahatlıyor beynim
Gözlerimi kapatıyorum
Birden ateşi yükseliyor gönül evimin
Bu benim asıl felâketim
İş göremez raporu veriliyor serçe yüreğime
Doktor bir bana bakıyor acıyarak
Bir de seni emanet ettiğim şişeye…

Tam da tüm hazırlıklarımı yapmıştım
Gülistanda yetiştirdiğim Mecnun’u
Leyla’sına kavuşturmak için gelecektim yanına
Gece masallarının verdiği gazla
Güldestelere girerim diye düşünerek
Sevinçle haykırarak,kendimden geçerek…

Aşkın kitabı çoktan yazılmıştı oysa
Kavuşmak; dinmeyen gözyaşlarıyla beslenen haram bir lokmaydı
Ömrün en verimli çağında
Şimdi nasıl değiştirebilirim anayasayı
Başıma bela oldu işte kırk yıllık kavga yazıları

Yine de bekleyeceğim seni
Seçilmiş bir günbatımında
Gelirsin değil mi teneşire yattığımda!
Elveda…