Gülistan Şiiri - Ömer Albayrak

Körebe dolaşmışım dünyayı karanlıkta,
Bir bayram arifesi ayıldım mezarlıkta.
Nûrdan çiçekler açmış taşların arasında,
Görmedim emsalini hiçbir gülistanlıkta...

Sanki yere indirmiş Arş’ın meleklerini,
Gark etmiş mağfirete bütün sevdiklerini.
Bir Fatiha okuyup, bin şefaat dilendi;
Bu arzu bir kor gibi yaktı iliklerimi...

Huzura gark olmuştu kâinat sanki burda,
Bu ihtişam yanında, dünya ne kadar hurda?
Karanlıklar gönlümde dalga dalgaz nûr oldu;
Gönül bayram eyledi durduğum ihtiramda...

Silindi ruhum pastan, tevhidin nuru ile,
Dirildim yeni baştan Islâmın şuuru ile.
Resulü’nün nûruyla haşır-neşir haşra dek;
Ayrıldım sevgililer uyurken yari ile...

** Henüz ömrünün baharında iken
Bir gül fidanı gibi toprağına verdiğim
Oğlum Uğur’un mekânı “Gülistan”
Taşlıklarla mezarlığı **