Gülhane Parkının Kapısı Şiiri - Salih Koca

Gece saat on birde
Gülhane parkının kapısına bakıyorum
Biri çıksın o karanlıktan
Bana el sallasın
Ve çağırsın
Pek dostça olmayarak.
Bekliyorum…

Bir kâbus olduğunu bile bile
Girsem o kapıdan
Unutur muyum acaba geçmişi
Göreceğim işkenceler yüzünden

Karanlığa dalsam
Gülhane parkının içine doğru
Gecenin on birinde
İçerdeki cansız karaltılardan biri olsam
Onlar beni anlasa
Ben ne olduğunu anlamasam

Kararsa bütün geçmişim, geleceğim
Ağlamayı unutsam bu parkta
Korkularıma sımsıkı sarılsam
Bilinmeyen bir dilde
Yeniden öğrenmeye başlasam

Yaşlı kapıdan geçerken gece on birde
İnsan yanında kimseyi istemiyor içerde
Karanlık, bir cinayet gibi sarıyor
Anlatmasam da
Bu ağaçlar bir şeyler anlıyor

Güçlü olmak çınar ağaçları gibi
Zamana direnmek, aşka direnmek
Yol kenarında bir koruyucu gibi
Gelip geçene kol kanat germek
Nereden geldiğini bilmeden
Nereye gideceğini bilmeden
Öylece…
Bu ağaçlar arasında
Gece on birde
Yürümek…

10 Temmuz 2006