Gülhan Şiiri - Mehmet Delibaşı

Yar Gülhan, can Gülhan,
Candan öte canan Gülhan!
Beslendiği kaynağa kurban olduğum,
İçimdeki çağlayansın Gülhan!
Ben unutsam da seni,
Hâlime acıyıp ağlayansın Gülhan!

Gülhan,
Mahzun sevdiğim,
Kadrini hiç bilmedim.
Hep kirli deryalarda yüzdüm.
Ama şunu biliyorum:
Sen varsın diye var; Leyla Şirin, Aslı...
Öyleyse benim sevdam olmalı sevdaların aslı
Gel gör ki geçemedim gölgeleri ve faslı
Gurbetine düşmüş yüreğim hala kirli, hala paslı...

Gülhan,
Ne kadar vefasız olsam da sevdiğim,
Defalarca uyansam da yabancı kollarda,
Kim bilir kaç kere düşsem de çamurlara,
Aslında hep seni aradım bu taşlı yollarda.

Ve ben yine düştüm sevdiğim,
Gönül aynam çamur içinde...
Bilmem ki bu günahkar aşığının
Elinden tutup kaldırır mısın?
Tutttuğun elimi bırakmadan hiç
Gül bahçelerine daldırır mısın?

Sevdiğim,
Sor bana ve de ki:
'Kerem verem oldu, Mecnun ateşlere yandı da
Yılmadı Ferhat koca dağları yardı da
Sen ne yaptın benim için, Gülhan'ın için ne yaptın? '
Cevabım yok ve başım önümde...
Biliyorum istidadım yok benim bu kutsi aşka.
Ve hiç sermayem inan ki
Sana akan iki damladan başka...