Gülğşün Bende Kalsın Şiiri - Mehmet Çoba ...

Haydi gökkuşağının bütün renkleri içinde olan
Gül kokulu, çocuksu gülüşünü
Ruhuma akıt
O
Gülüşün ki
İçinde bahar
O
Gülüşün ki
Yaz mevsiminde
Yamaçlarından çiçekler açan
Başından
Özlem
Umut
Özgürlük
Aydınlık olan
Mavi gök altında, yaşama güç katan
Subhan Dağı'nın görkemli duruşu gibi
göz kamaştıran

Haydi akıt o alevimsi gülüşünü akıt, birkaç nehir kadar
Sabahlarla, şafaklarla bir ömür kadar
Ruhumun
En derin
En bakire
En sevgi dolu yerine
Boğazıma kadar
Ve
Ağız dilsiz
Kalem yetersiz
O
Gülüşünü anlatmaya
Bırak
Her mevsim
Her gün
Her saat
Bir uçtan bir uca
Gün dönümlerine kadar
Şafağa düşen
Gülüşün kalsın bende
Çünkü
Güneş seninle kucaklamış
Devrim
Sen varsın diye koşuyor güneşe
Koca bir dünya, koca bir çınar kadar, gülüşünü dursun bende

Haydi yüreğinle yoğurulmuş hüzüne, kedere mendirek olan
Gülüşünü dağıt mehtaba, semaya
Bu engin yolculculuğnda
Gülüşün serpilsin 
Sınır boylarına
Alacakaranlıklara
Yalnızlıklara
Acıyı sevinçe dönüştüren
Devrimlere
Gülmek çok yakışıyor sana
Haydi ömre değer gülüşünle
Kucakla beni
Soluğunu ver içime
O
Umut dolu
Öpülesi
Berrak gülüşünü
Yansıt
Dağlara
Küskün yüreklere
Çorak topraklara
Açık denizlere
Dalgalara
Irmaklara
Rüzgârlara
Ömürlük savdalara
Haydi o gülüşünü bırak
Uğrunda
Destanlar yazılan
Çağlayan özgürlüklere
Yaşamın dibine kadar
Bırak usulca öpüşümde, o gülüşün kalakalsın
Zamana ve rüzgâra direnen, kanadı kırık uçurtmalarda

Mehmet Çobanoğlu
03.01.2023
İstanbul