* Gülfiraz Şiiri - Fatma Doğan

FATMA DOĞAN

GÜLFİRAZ

Gülfiraz!
Yılgın bir kuyruklu yıldızın,
Yelesinden tutunup ta nereden geldin böyle?
Soluk soluğa kalmış, simsiyah gözlerin.
Nasıl da alnından süzülerek damlıyor şimdi,
gümüşi terler,
nefesini ,Süleymanın rüzgarlarıyla mı yarıştırdın herkesten habersiz.
bıraksalar kalbin çıkacak fezanın göğsünden.
Gülfiraz!
Nasıl da bu dünya ya ait değil gözlerin
Kevkebler fırlamış sanki bir bir yuvalarından.
Bu isyan denizinde bir tek senin muvahhid yüreğin mi atıyor dertli dertli
Hu mu soluyorsun ciğerlerinden taşa taşa, herkese yetecek kadar.
Her bir putun yakasından nasıl da tutmuş öyle narin ellerin.
Bir ibrahimi koku sinmiş ateşin ve güllerin üzerine
Gülfiraz ,
Duydun mu? kahırdan inleyen saatin, göhsüne vura vura gelen sesini,
hangi gözden akan kan kaynatacak bu kez tennuru bakalım?
Hangi zamanın ellerine emanet bu büyük kıyam.
Ve kimin gözünden dökülen bir damla yaşta kopacak kızılca kıyamet.
Gülfiraz!
Bir tufanın haberini mi saklıyorsun gözlerinin ardında?
Böyle zifiri bir derya mıydı ki senin gözlerin?
Yoksa Nuh’tan başkasının geçemediği bir tufan mı?
dipsiz kör bir kuyuydu belki de o gözler,
Yusufun atıldığı.
Belki bir balığın karnıydı tövbeleri saklayan
Gülfiraz!
belki de bir gül tomurcuğuydu gözlerinde yeşeren.
kutlu Nebiye bile kokusunu sevdiren.
(FATMA DOĞAN 8 KASIM 2024/TURHAL)