Güley Kız Şiiri - Durdu Mehmet Bolat

Her yer göz alabildiğine kar,
Göz olabildiğine beyaz,
Ve sensizlik kaplı…

Kış aylarındayım,
İçimde karlar ölüyor,
Karlar kanıyor acil serviste.
Kangal dereye doğru seğirtiyor,
Issız bir örs’ün üstünde
Yürekler dövülüyor,
Yanası yürekler,
Sana ulaşmazsa ölesi yürekler.
Rüzgârı senden bilirim,
Gözlerimi alan ışığı senden,
Gözlüklerim “Polis” marka
Tabancam “Kırıkkale”
Bingöl’ün dağlarındayım,
Karlıova’dan Erzurum’a.
Üstelik kanundan değil,
Senden kaçarım.
Güley kız utanarak yaklaşır yanımıza.
“Buyurun” der, “bazlamadır,
Anam göndermiştir, açsınızdır”
İki eliyle uzatır ekmeği,
Gözleri yerde.
Şu insanlık dedikleri bu olsa gerek,
Ekmek bölünür elimde.
Sevgi bölünür,
Çoğalır, çoğalır sevgi
Şu Güley kız, şu çocuk kız,
Vurur yüzümüze.
Unuttuğumuz insanlığı,
Paylaşma duygusunu…