Gülesim tuttu o an Şiiri - Zeynep Beşen

önce evimizin önün deki akasya kurudu hiç yoktan.
kökünden kestiler kışın yakmak için sıraya dizdiler.
hiç üzülmediler.
sonra bir kedi karşıdan karşıya geçerken araba çarpmış
akşam alel acale ve gelirken gördüm kaldırım kenarın da.
iki gün cesedi ortalıkta dolaştı.
kimse ellemedi kedinin o zarif bedenini.
baktım olmadı
diğer kedi gibi
onuda kadın başıma ben gömdüm.
bir yatsı sonrasın da.
bu ikinci kedi gömüşüm dü toprağa.
ona da yine aynı yerde araba vurmuştu
ve o kaldırımlar
dili kesilmiş kaldırımlar da ki feryadı kimse duymuyordu.
hiç korkmadım
hiç iğrenmedim
onlar insanlar gibi vahşi değildi bunu bilirdim.
sonra toki komşumuzun evini satın aldı hiç yoktan
önce evlerden insanları çıkardılar
perdeleri indirdiler
camları söktüler
daha sonra kapıları
bir adım sonra ağaçları kestiler
evin ağıdı içimi parçaladı
evin duvarları kan ağlıyordu kimse duymuyordu.
şimdi evimizin karşısı boş.
sokağın ruhunu söktüler resmen.
dozerler biz işteyken gelmişler
akşam gelirken gördüm.
yerlerde briket izleri.
bu ne sessizlik kafam yıkılacak.
yeni yaşam sunacaklarmış.
üç eve beş daire vereceklermiş
yeni düzenmiş.
sıra bizde gelecekmiş.
gülesim tuttu o an.
dedim bize de verilecek şeyh adil de bir makam.
tasa etmedim güldüm yine.
sahi ALLAH'ım öldürülen kediler nereye gider.