Gülerken bile susuyorum

gülerken bile susuyorum

hiçbir eksiğim kalmamış kendimden başka
ve her ne biriktirdimse
işte o kadar uzak düşüyorum aşk’a
ve görüyorum ki
en çokta kendim kadar yalnızım
ve ne zaman ayrık gözlerle baksam dünyaya
hep mahpus kalıyorum zamana
sana ve toprağa

ben şimdi en sessiz yerlerimden kanıyorum
artık benden uzak değil ölüm
lügatimden belkileri silerken bile
hem celladım kendime hem de mahkum

beyaz yalnızlıklar örterken yüreğimi
kendimi kendime ihbar ediyorum
aşk inceltiyor her bir tarafımı
çaresizliğime infazlar yüklerken
aşkı en onanmaz yerinden vuruyorum

biliyor musun
kendi ateşimi kendim yakıyorum
ve günahımın vebalini aşka yüklüyorum
işte bu yüzden içime kaçarken ben
gülerken bile hep susuyorum

H.Ali Aydın
dokuzağustossıfırdokuz