Gülerek Gitti. Şiiri - Mecit Aktürk

Aşkımı yükledim her gün, her âna
"Yâr"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...
"Etme ne olursun! Sensizlik bana
Kor"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Önünde diz çöktüm! Deme "nafile"
Revâ mı bu cana, çektiğim çile?
Şayet terk edersen, yaşamak bile
Zor"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Say ki günah bende, benim bütün suç
Üzersem bir daha bana kefen biç
Güldürme elleri, yok mu sende hiç
Ar"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Siteme varsa da öfkemin yolu
Zannetme kırgınım kalbim kin dolu.
Yağdırma yaz günü gönlüme dolu,
Kar"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Benzetip dünyamı rûz-i mahşere
Gezdirme dünyada dertli, âvâre.
Mecbur musun sanki; herşeye çare
Var"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"En ufak hatamı hileyle tartıp
Mahvetme ömrümü, tümden karartıp
Ne inlet kalbimi, ne de yalvartıp
Yor"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Bırak şu gurûru, nefreti, kini
De ki yanlış yaptım, çok üzdüm seni
Yine sevgin ile kuşatıp beni
Sar"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

"Deme ki "doldurdu aşk miâdını"
En güzel güllere verdim adını
Yetmedi mi hâlâ; gel, inadını
Kır! "...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...

Alay eder gibi son bir kez baktı
Resmimi çıkardı, öfkeyle yaktı
Sandım yüreğimde şimşekler çaktı
"Duur"...Dedim...insafsız...Gülerek gitti...