Gülerek Ağlardık Şiiri - Ersin Çakmak

biz en acılı hallerimizde bile gülerek ağlardık,
rüzgara karşı koşar,
gömleklerimizin düğmelerini bile iliklemezdik.
biz en dertli günlerimizde bile gülerek ağlardık.
eski türküler söylerdik,
en az türküler kadar eski döşemelerin üzerinde.
ölümdü tek gerçek,onunla bile dalga geçerdik.
boynumuzu dayardık kızgın tren raylarına,
treni içimizde hissetmeden de kalkmazdık,
bir ölüm olduğun da bile biz gülerek ağlardık.
dertler olmaz değil, biz de bazen darılırdık,
küserdik çocuklar gibi konuşmazdık hiç,
bir çift tatlı söz yeterdi kandırmaya,
aşkın en gizli sırlarını paylaşır hemen barışırdık.
bazen dağılırdık uzaklara,
ne kadar uzun olsada hep aynı yerde toplanırdık.
deniz mavisi gözler ıslamsada,
biz hep gülerek ağlardık.
yağmuru beklerdik toprağa aşkı öğretmek için,
betona demire kin duyardık ikimizde,
karanlık odalarda aşkı tazelerdik,
duman kokan yalancı gecelere yenilirdik,
üşürdük çoğu zaman,
küçük bir mum ışığı yeterdi bizi ısıtmaya,
her yer soğuktu,
sıcacık sadece aşkımız sıcacık.
o kadar acı içinde herşeye inat,
biz yinede gülerek ağlardık.
gider usul usul lacivert, gelir önce kızıl,
sonra sarı, biz hiç aldırmayız,
yüzümüzü yastığa yapıştıran göz yaşlarımız,
biz her gece olduğunda gülerek ağlaşırız.
yüce dağların görkemi gece karanlığıyla birleşince,
korkardık bazen.
karın ayazı yalar geçerdi çatıyı,
şaşırırdık,
sevdamız bu kadar acının içinde nasıl saf kalmış,
biz işte buna bayılırdık,
biz her dedikoduya gülerek ağlardık.
derin bir uykuya daldık,
hiç bilinmeyen bir ormanda,bilinmeyen bir yolda,
yakmayan bir ateşte buluştuk,
kimseler yoktu yapayalnızdık,
büyük bir çınar vardı sadece üzerinde sayısız harfler,
bin yüz yıllık,
önce birbirimize sıkı sıkı sarıldık,
biz ölümde bile gülerek ağladık.