Kaç cephede savaşıyorsun kalbim?
Her sükutun, bir seda barındırır içinde.
Anlaşılmayışının derin vadileri, yalnızlığının ıssız tepeleri,
Kendinle yüzleşmenin sarp yokuşları, kabullenilmeyişinin hüzünlü limanları.
Kaç cephede savaşıyorsun kalbim?
Rüzgâr ninni söylerken göğe,
Bir tüy inermiş usulca yere.
Bir kız yaşarmış kalbinde kuşla,
Sır tutarmış gülüşüyle kışa…
Bir zamanlar,
Yalnızlıkla çevrili duvarlarım var benim,
Acılarımdan beton yapıp,
Kendi ellerimle kendime zindan ettiğim duvarlarım.
Dört tarafı gözyaşlarıyla çevrili insan parçası…
Ben bazen aynaya bakarken,
kendi içime “başınız sağ olsun” diyorum.
Çünkü bazı sabahlar,
bir uyanma değil,
bir mezar ziyareti gibi başlıyor.
Odamda yıllardır çalmayan bir radyo var.
Ama ben her gece
onun sustuğu yerden
bir şarkı duyuyorum sanki.
İçinde sesim var,
ama tanıyamıyorum.
Kendime çok uzak bir yerden geliyorum.
Çiçeklerime mektup yazdım geçen gün:
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!