Gülendam Şiiri - Harun Kazan

Sen gülistanda gülleri kıskandıran sevdalı
Ben yıpranmış kaldırımlarda yorgun ve zavallı
Saçının bir teline takılıp kaldı bu gönül
Yüreğimin yaktığı ateşle filizlendi kül
Sana koşan atlılar şimdi yorgun ve sefil
Menzile varır mı bilmeme ama Allah Kefil
Bakışınla silinir belki aynadaki yalan
Tarumar oldu gönül bahçem, dön artık Gülendam

Kokladığım bir güldür yanağındaki kırmızı
Gel nerdesin ey masallar ülkesinin son kızı
Gökkuşağı sensizliğin kahrı ile zehirlendi
Yanlız beyazlar değil koyu renklerde kirlendi
Gözlerin rengini görseydi belkide devler
Yere yapışırdı belki gökleri yalayan alevler
Kapa gözlerini karanlıkta kalsın asuman
Sensiz ışığın karanlıktan farkı yok Gülendam

Nice aşık ağladı şair yaş döktü bu yolda
Nice umutlar umutsuzluğa döndü bu yolda
Sen hayalleri çökmüş bir ülkenin süreyyası
Sen gariplerin gündüz görünen gerçek sevdası
Işığa hasret göklerde sensiz kalan yıldızlar
Bak seni anlatıyor o masallardaki kızlar
Bu ne işve, bu ne naz, bu ne eda, bu ne endam
Tarumar oldu gönül bahçem, dön artık Gülendam

Beyaz bir sessizliğe gömüldü yemyeşil bahar
Açmadı gönül çiçeğim yine geldi sonbahar
Soğuk ve karanlık sokağa düşen ayışığı
Yüzüme çizdi ızdırap ve çile kırışığı
Tek bir tatlı bakışına bin aşık feda olsun
Bırak her aşkın sonunda gözyaşı olsun
Kapa gözlerini karanlıkta kalsın asuman
Sensiz ışığın karanlıktan farkı yoktur Gülendam.